Ημερολόγιο/ Νοε 2011/ We are Greeks you know..

- Θα ήθελα 20 πραλίνες διαφόρων σχεδίων και γεύσεων - κοστίζουν 2$ δολάρια η κάθε μία - δεν με πειράζει, βάλτε μου 4 από αυτές με την τζαντούγια, 4 με πορτοκάλι, 4 με λευκή σοκολάτα, ά, θα ήθελα να δοκιμάσω μία από αυτές με το τσίλι - δυστηχώς δεν γίνεται - τι εννοείτε? - απαγορεύεται από τη διεύθυνση - αφού σας είπα θα αγοράσω 20 και αν μου αρέσει αυτή με το τσίλι θα σας την πληρώσω - δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι... Στο μικρό ζαχαροπλαστείο στην επαρχιακή κουκλίστικη κωμόπολη Socialito έξω από το San Francisco πέφτει νεκρική σιγή. Δύο ξένοι μουσάτοι με σπαστή προφορά τολμούν να θέλουν να δοκιμάσουν μία!!! πραλίνα πριν αγοράσουν. Το σύστημα καταρρέει, ο καπιταλισμός βρίσκεται σε κίνδυνο. Όλα όσα χτίζαμε σαν Έθνος τόσα χρόνια είναι έτοιμα να λιώσουν μέσα στο στόμα ενός "γεμάτου", casual ξένου (αυτός είμαι εγώ) που τολμάει να θέλει 20...πραλίνες και μία να την χλαπακιάσει μπροστά στο ταμείο. Ό έταιρος μουσάτος με κουστούμι Αρμάνι, κασκόλ και μια Ζ4 με διπλωματικές πινακίδες ξεσkέπαστη μέσα στο καταχείμωνο (ο Μάριος - υποπρόξενος της Ελλάδας στις ΗΠΑ και ωραίος τύπος, αξίζει να ανήκει στη Food Mafia) γελάει ειρωνικά και ρίχνει λάδι στη φωτιά... - Είδες που στάλεγα Σκουλά? Οι άνθρωποι είναι βλαμμένοι, δεν στρίβουν με τίποτα σου λέω... Εγώ σαν να μην συμβαίνει τίποτα ζητάω να αγοράσω άλλες 20 πραλίνες από αυτές που δεν δοκίμασα. Η υπάλληλος διστακτικά γεμίζει το κουτί και το αφήνει πάνω στον πάγκο. Με μια γλυκιά κίνηση το πέρνω και επιτέλους βάζω με βουλημία μία στο στόμα μου. Στη συνέχεια γυρίζω και κερνάω μια κυρία που περιμένει δίπλα μου, τον Μάριο και άλλον έναν νεαρό που μόλις μπήκε μέσα και τέλος προσφέρω μία πραλίνα στην απίθανη υπάλληλο η οποία τώρα πλέον τρέμει ολόκληρη.Φυσικά αρνείται να δοκιμάσει και τότε αφήνω τις πραλίνες κάτω και της λέω ότι δυστυχώς δεν μου πολυαρέσουν.....................αλλά..................θα τις αγοράσω. Η κοπέλα είναι έτοιμη να καταρεύσει πλέον κυριολεκτικά γι' αυτό και βγάζω από το τζιν μου 4 χιλιοτσαλακωμένα 20δόλαρα και τα πετάω στον πάγκο της. Με τις πραλίνες στο χέρι και περίσια χάρη πηδάω μέσα στο convertible ενώ ο Μάριος με σαρδόνιο χαμόγελο της εξηγεί: - Good evening, we are Greecs you know, will be back soon, bye!